Samotność podczas burzy z wyłączonym światłem

Samotność podczas burzy to taki klasyczny motyw – niby każdy przez to przechodził, ale nigdy nie jest to lekka sprawa. Twój sen to kino grozy bez happy endu, gdzie gaśnie światło, a szalejący żywioł za oknem nie pozostawia złudzeń, że jesteś zupełnie—dosłownie i w przenośni—na łasce tego, co nieznane i niekontrolowane.

Rozkładamy ten sen na części pierwsze

Pierwszy symbol to burza — dla psychologów to zwykle znak emocjonalnego chaosu, konfliktów, niepokoju. Jung powiedziałby, że to spotkanie z burzą w nas samych, kiedy świadomość zostaje zmącona przez coś, co trudno oswoić. Ludowe senniki widzą z kolei burzę jako ostrzeżenie, że coś się w życiu zmieni, może na dobre, ale na pewno będzie to burza emocji. Oba te podejścia mówią ci jedno: nie ignoruj grzmotów w duszy.

Drugi znaczący aktor sceny to mrok, zgaszone światła. To klasyka samotności i poczucia bezradności. Freud widział ciemność często jako symbol nieświadomości i ukrytych lęków. Wschodnia filozofia traktuje ciemność jako moment przejścia, czas oczyszczenia, ale też spotkania z prawdą, która bez światła iluzji może boleć.

No i sama samotność — nie ma tu żadnych kompanów, nie ma ratunku od innych. To twój własny grunt pod nogami, który może być albo placem do rozwoju, albo poligonem lęków. Współcześnie psychologia mówi jasno, że samotność w snach często wskazuje na potrzebę zmierzenia się z własnym JA, bez zewnętrznych usprawiedliwień czy ucieczek.

Możliwe scenariusze

Najgłębsza interpretacja? Twój sen to metaforyczna scena z psychodramy — stoisz sama wobec swoich lęków, zgasło „światło nadziei” i trzeba znaleźć sposób, by znów je zapalić. Burza pokazuje, że coś w tobie szaleje – może wewnętrzne napięcia, nieprzepracowane emocje lub strach przed konieczną zmianą. Brak światła to brak jasności w głowie, uczucia bezradności. Samotność zaś mówi, że jeszcze nie zaczęłaś szukać albo przyjmować wsparcia. Choć z drugiej strony może się okazać, że po prostu po ciężkim dniu mózg wsadził Cię w typowy chaos i sam się przełączył na tryb horroru po „Netflixie” o złowrogich burzach.

Pytania z tyłu sali

I co teraz? Co konkretnie zrobisz, gdy następnym razem przyjdzie burza – wewnętrzna lub zewnętrzna? Ile jeszcze pozwolisz, żeby ukryła się w ciemnościach, bo boisz się zapalić choćby jedną świecę? Czy masz odwagę zadzwonić do kogoś, mimo że myślisz, że dasz radę sama? A może czas spróbować świadomie stanąć naprzeciw swoim burzom, zamiast czekać, aż przerodzą się w coś nie do opanowania? Jeśli ta burza to „twoje emocje na sterydach”, to jaki pierwszy krok dziś zrobisz, żeby choć trochę je okiełznać?

Tyle ode mnie. Daj znać, czy ta rozkmina ma dla Ciebie jakiś sens.