Płonące ścięte drzewo i uczucie straty

To uczucie, kiedy we śnie widzisz ścięte lub płonące drzewo – jakby jakaś cząstka natury w tobie sama w sobie gasła, a ty stoisz obok, bezradny wobec tej wewnętrznej katastrofy. Taki sen to nie jest zwykła kreskówka o spalonych gałęziach, to raczej cichy krzyk duszy, która odczuwa stratę, może też obawę przed czymś, co się kończy lub wykrusza.

Rozkładamy ten sen na części pierwsze

Najważniejszym symbolem jest tutaj samo drzewo – w snach to często metafora życia, siły, stabilności, korzeni, które trzymają nas mocno w ziemi. Freud mógłby powiedzieć, że to coś więcej niż natura, to także fundament psychicznego „ja”. Jung zaś widziałby w tym spotkanie z archetypem życia i śmierci, przecież drzewo to żywy pomost między podziemiem a niebem, a jego śmierć to symboliczny koniec jakiegoś etapu. Drzewo spalające się lub ścinane to ewidentna ilustracja „straty”, ale też może to być znak zmian, które nie zawsze boli mniej tylko dlatego, że są naturalne.

Nie bez znaczenia jest uczucie smutku – ono dodaje głębi temu symbolowi. Senniki ludowe mówią, że spalanie drzewa może oznaczać zatracenie dawnej siły lub ważnej relacji, coś na wzór pieca w którym wypala się przeszłość, by zrobić miejsce na nowe. Tam, gdzie może być ból, tam jest też zaproszenie do uzdrowienia.

Możliwe scenariusze

Główną interpretacją tego snu jest to, że w twoim życiu zachodzi proces żałoby, niekoniecznie wielkiej i spektakularnej, ale na pewno ważnej – po czymś, co dawało ci oparcie, co „trzymało cię za korzenie”. Może to zmiana w tobie samym, jakaś umierająca część twojej tożsamości, relacji lub poczucia stabilności. Smutek i strata to naturalne reakcje na rozpad tego, co było ważne. Z psychologicznego punktu widzenia jest to sygnał, że musisz pozwolić sobie na przeżycie tych emocji, nawet jeśli jest to bolesne – w końcu nie każda zmiana to rewolucja pozytywna, czasem to powolna, cicha agonia tego, co odchodzi. Chociaż równie dobrze może chodzić o to, że twój mózg po prostu puścił na nocną projekcję to, co widziałeś w wiadomościach o pożarach lasów albo o pracach w ogrodzie u sąsiada.

Pytania z tyłu sali

Co konkretnie czujesz, gdy myślisz o tej „umierającej części” siebie – i czy jesteś gotowa pozwolić jej odejść, czy jeszcze ją trzymasz na siłę? Co musi się wydarzyć, żebyś mogła zacząć podlewać swoje nowe korzenie, a nie tylko rozpamiętywać spalony pień? Jeśli to jest sygnał żalu, to ile jeszcze bólu jesteś w stanie nosić w sobie samotnie, bez rozmowy z kimś, kto pomoże ci go przetrzymać? Z każdym dniem, w którym nie zajmujesz się tym smutkiem, ile siebie tracisz? Jeśli drzewo to twoje oparcie, to gdzie teraz szukasz podstaw do życia – i które korzenie mogą cię potem wzmocnić?

Tyle ode mnie. Daj znać, czy ta rozkmina ma dla Ciebie jakiś sens.