Uwięzienie w ciemnym, głębokim dole

Tylko wyobraź sobie tę bezsilność – gwałtowny lot w ciemność, krzyk w próżnię i ten smak paniki, co ściska gardło. Sen o wpadnięciu do głębokiego, ciemnego dołu, z którego nie możesz się wydostać, to jakby Twoja podświadomość rzucała Ci rękawicę – albo wręcz szukała kogoś, kto ją zauważy i wysłucha.

Rozkładamy ten sen na części pierwsze

Pierwsza gwiazda wieczoru to ciemny dół – symbol znany od wieków i przez psychologię, i ludowe mądrości. Freud powiedziałby, że to może być metafora nieświadomości, miejsca, gdzie chowamy swoje lęki i traumy. Jung zaś widziałby w tym mrocznym dołku „cienie” – tę część siebie, którą nosimy w tajemnicy lub której się boimy. Ta ciemność to taki tajemniczy, zimny pokój w Twojej psychice, gdzie nawet światło nadziei się czasem gubi.

Drugi ważny znak to Twój krzyk o pomoc, który nikt nie słyszy. To wołanie o ratunek, które odbija się od ścian samotności. W sennikach ludowych cisza po krzyku bywa sygnałem, że czujemy się niezauważeni lub niezrozumiani – w realu i w umyśle. To trochę jak w filmie, gdzie bohater woła pomocy, ale echo wraca mu tylko z pustki.

No i wreszcie poczucie paniki i bezradności – to emocje, które rzucają cień na cały obraz, bo sny nie tylko pokazują symbole, ale i to, co rzeczywiście czujesz. To twoja podświadomość mówiąca: „Hej, tu coś boli, tu jest pułapka, z której sama teraz nie wyjdziesz”.

Możliwe scenariusze

Główny trop psychologiczny? Ten sen krzyczy o uczuciu uwięzienia, być może w jakiejś sytuacji życiowej, gdzie czujesz się zostawiona sama sobie, bez wsparcia. To także znak, że Twój wewnętrzny alarm jest włączony – być może w realu tłumisz swoje potrzeby lub lęki, albo boisz się, że inni ich nie zauważą. Ten dół i krzyk to coś jak manifestacja poczucia izolacji i rozpaczy. Oczywiście, równie dobrze Twój mózg mógł się po prostu nieźle zmęczyć, przerzucając w nocy „pliki” z emocjami, odłożonymi jak pudełka na strychu – a Ty wpadłaś do jednego z nich po ciemku.

Pytania z tyłu sali

Co dokładnie się dzieje, kiedy czujesz, że „wpadasz w dół” – czy potrafisz rozpoznać, co Cię tam wciąga? Co konkretnie zrobisz, aby wyrwać się choć o centymetr ponad ten mrok? Kto w Twoim otoczeniu naprawdę mógłby usłyszeć Twój krzyk i co masz do powiedzenia, jeśli w końcu sięgniesz po pomoc? Ile jeszcze zniesiesz samotności, zanim powiesz: „Dość, czas na zmianę”? A jeśli prawdą jest, że nie chodzi tylko o sen, a o realne uczucia – jak możesz im pozwolić być widzianym i usłyszanym po ludzku?

Tyle ode mnie. Daj znać, czy ta rozkmina ma dla Ciebie jakiś sens.