Wspinaczka na skaliste góry i satysfakcja ze zdobycia szczytu

Wspinaczka na skaliste góry, pachnąca świeżym powietrzem satysfakcji i ciężkiej pracy – brzmi jak złapanie oddechu po miesiącach ciszy. Ten sen to trochę jak podróż bohatera, który mimo trudności nie rezygnuje, a nawet łapie oddech na wysokości, gdzie powietrze jest rzadsze, a widoki warte każdej zadyszki.

Na warsztacie: symbole, które się trzymają skały

Góry to klasyk symbolicznych pejzaży snu, symbolizują przede wszystkim wyzwania i cele – takie, które wymagają wysiłku, by je zdobyć, ale dają też niezłe widoki, czyli satysfakcję i poczucie osiągnięcia. Co ciekawe, zarówno psychologia zachodnia, jak i tradycje wschodnie widzą w górach metaforę duchowego rozwoju albo mistrzostwa nad sobą. Jung mówiłby, że wspinaczka to „wejście w głąb siebie”, a starsze wierzenia mówią o górach jako o miejscach łączących niebo z ziemią – jakbyś flirtowała z wyższym światem, przy okazji sprawdzając swoją kondycję.

Widok zapierający dech w piersiach to kolejny symbol – mózg nie lubi byle czego, dlatego właśnie spektakularne pejzaże śnią się nam po przełomach życiowych lub wtedy, gdy zaczynamy dostrzegać swoje postępy. To taki wewnętrzny fanfar, który mówi: „Ej, patrz, gdzie doszłaś!”

Satysfakcja z pokonywania trudności to cenne uczucie – potwierdza, że wnosisz coś ważnego do swojej historii, nie stoisz w miejscu jak na zaparkowanym rowerze. To trochę jak odciśnięty znak na mapie życia, mówiący: „Tu byłam, tu dałam radę”.

Główna scena: co Twój mózg próbuje powiedzieć

Ten sen jest potwierdzeniem Twojej gotowości na wyzwania i jednocześnie manifestacją siły, którą masz w sobie, by je pokonać. To jakby Twój wewnętrzny reżyser mówił: „Zobacz, co już umiesz, idź dalej, nie zatrzymuj się”. Może to znak, że potrzebujesz przypomnienia, że jesteś na dobrej drodze, choć czasem może się wydawać, że szczyt jest zbyt odległy. Oczywiście, równie dobrze Twój mózg mógł mieć lekkie przebłyski po treningu na siłowni czy wędrówce po lesie – klasę pamięci mięśniowej w nocy.

Co dalej? Pytania, które robią robotę

Co konkretnego możesz zrobić, by jutro podjąć choćby jeden krok w stronę swoich górskich szczytów? Kto w Twoim życiu może być asekurantem tej wspinaczki – ktoś, kto wierzy, że dasz radę, nawet gdy zatęsknisz za niższymi piętrami? Jak długo powstrzymasz się przed podjęciem ruchu w stronę swojego „szczytu”, na którym czeka ten widok zapierający dech? Jeśli ta góra to symbol Twojego celu czy zmiany – jaki pierwszy wyraźny znak rekonfiguracji dałeś/swojej własnej ekipie wsparcia jutro rano?

Tyle ode mnie. Daj znać, czy ta rozkmina ma dla Ciebie jakiś sens.