Kobieta siedząca plecami w przedpokoju

No dobrze, mamy tu małą scenkę jak z serialu – ty, postać kobiety siedząca tyłem w przedpokoju czyjegoś domu, a w twojej głowie frapujące pytanie: „Czy ona przytyła?” Ten sen ma klimat cichego, trochę niepokojącego spotkania z kimś, kto chyba kiedyś miał dla ciebie znaczenie, ale teraz wyświetla się jak zamazany obraz w galerii wspomnień.

Główne rekwizyty dramatu

Pierwszy symbol to kobieta siedząca plecami. Jung powiedziałby, że to spotkanie z „Cieniem” – czyli z tym, co niechciane, zapomniane lub skrywane. Tylko tutaj to bardziej „Cień zza pleców”, czyli coś, czego nie widzisz wprost, ale wyczuwasz. W tej konkretnej figurze kryje się też pytanie o zmianę – bo kobieta, którą widzisz, ewidentnie nie jest taka sama jak kiedyś.

Drugi ważny symbol – przedpokój. To taki psychiczny buffer, pomost między światem zewnętrznym a tym, co w środku. Przedpokój to przestrzeń „przygotowania”, etap oczekiwania przed wejściem do domu (czyli własnych emocji, przeżyć). Żeby w pełni przejść dalej, trzeba najpierw zmierzyć się z tym, co tu właśnie stoi (lub siedzi plecami).

I wreszcie ten malutki, acz kluczowy szczegół: pytanie o przybranie na wadze. To metafora nie tylko fizycznej zmiany, ale też jakiejś oceny – czy to ciała, czy metaforycznej oceny „ciężaru” emocji, który dana osoba niesie lub który ty przypisujesz temu obrazowi.

Główna linia fabularna Twojego snu

Twoja podświadomość puściła Ci ten obraz jak taki test: czy potrafisz zaakceptować zmiany u kogoś bliskiego – czy to wygląd, czy inna wersja tej osoby? Może jest to pytanie o twoją energię do bycia obok tych osób, które przeszły jakiś wewnętrzny, trudny projekt? A może to po prostu zmaganie się z własnym „wewnętrznym lustrem” – bo zastanawiasz się, co się zmieniło u niej, a tak naprawdę to pytasz o zmiany w sobie. Z psychologicznego punktu widzenia to nie jest proste pytanie, bo zmiana ciała to też wymiana tożsamości, a to zawsze trochę groźne terytorium.

Chociaż, nie oszukujmy się, równie dobrze to może być tylko echo nudnego popołudnia i głód plotek sąsiedzkich w twojej głowie. Sen czasem działa jak stacja przekaźnikowa – odbiera sygnały dnia i puszcza je w nocy zamaskowane.

Co na to Twój świadomy świat?

Co konkretnie zrobisz, gdy następnym razem spotkasz kogoś, kto wyda ci się „inny” niż kiedyś? Jak długo jeszcze pozwolisz, aby ten cichy szept oceny i porównania trzymał cię na dystans? Ile energii zabierasz na filtrację takich myśli zamiast sięgnąć po prawdziwą rozmowę lub choćby prosty gest życzliwości? A jeśli ten przedpokój to symbol twojej własnej gotowości do wejścia w nowe fazy relacji – to co musisz zostawić za sobą, zanim zrobisz krok do środka? Jeśli ta scena to jakaś forma zaproszenia do konfrontacji z przemianą lub akceptacji – czy zaryzykujesz i podejdziesz do drzwi?

Tyle ode mnie. Daj znać, czy ta rozkmina ma dla Ciebie jakiś sens.