Spotkanie z mięsnym Jackiem Blackiem w komputerze

Zdarza się, że sen wbija się w głowę jak glitch w Matrixie – coś niepokojąco surrealistycznego, ale zarazem kompletnie intrygującego. To trochę jak spacer po Windowsie, ale zamiast ikon i folderów, wchodzisz na… ścieżkę mięsną? No i tam spotykasz Jacka Blacka, który woła „I am Steve”, by za chwilę przemienić się w jakąś mięsną mutację siebie samego. Tylko najtwardszy internetowy mem mógłby wyprodukować coś takiego.

Na warsztacie: symbole ze snu

Zacznijmy od “Windowsa” – symbolu najczęściej kojarzonego z systemem, kontrolą i uporządkowanym światem cyfrowym. Twój mózg chyba chciał zaakcentować granicę między porządkiem a chaosem, technologią a ciałem. Bo jak to tak – komputer i mięso? Prawdziwa błazenada! Ale jest w tym coś głębszego: ciało-organizm wobec maszyny, co przypomina odwieczny dialog ciała i ducha, ale ujęty w nowoczesną formę.

Druga sprawa – “ścieżka z mięsa” to już majstersztyk surrealizmu. Mięso to symbol życia, esencja naszej fizyczności i śmiertelności; ścieżka sugeruje wybór, drogę, kierunek. Masz tutaj więc obraz podróży przez własną cielesność, może nawet przez “mięsistość” problemu albo emocji, którym trudno się przyjrzeć inaczej niż wprost, bez wygładzania.

No i Jacek Black, czyli archetyp figlarnego trickstera czy gwiazdy, która nigdy nie bierze siebie na serio. “I am Steve” to klasyczny case tożsamościowej zamiany – jak gdybyś stała naprzeciwko kameleona, który bawi się swoim wizerunkiem. Potem przemiana w mięsną wersję siebie… może to wyzwanie, by przestać ukrywać ludzką, “mięsną” stronę, a może sygnał, że jesteś w procesie integracji czegoś bardzo pierwotnego i… trochę niepokojącego.

Możliwe scenariusze zbrodni w Twojej głowie

Główna linia jest taka: ta cała otoczka to metafora Twojej relacji z własną tożsamością i poczuciem ustabilizowania w świecie, gdzie technologia miesza się z tym, co nieuchwytne, czyli własną cielesnością i emocjami. Może czujesz, że musisz przełamać sztuczny porządek i pozwolić, by bardziej naturalna, nieidealna część Ciebie wreszcie wyszła na światło dzienne? Miewasz wrażenie, że świat oczekuje, byś grała kogoś innego – “Steva” na przykład – a Twój miękki, ludzki hardcore musi gdzieś się schować? Tak, ten sen to dialog wewnętrzny o autentyczności w czasach plastikowych masek. Chociaż równie dobrze może chodzić o to, że ostatnio przesoliłaś obiad i resztki tych „mięsistych” doznań przepięły Twój wewnętrzny Windows.

Co dalej? Kilka ciosów na rozruszanie głowy

Co konkretnie zrobisz, by zanurzyć się głębiej w tę “mięsną” stronę siebie i przestać uciekać za maski i fałszywe rólki? Co wymaga odsłonięcia – nawet jeśli to trochę straszne i niepowtarzalnie „niekomputerowe”? Ile jeszcze będziesz szła wyłącznie ścieżkami łatwymi, „Windowsowymi”, zanim odważysz się zbłądzić tam, gdzie mięso może się plątać? Jeśli ścieżka to Twój następy krok, to kto jest gotów ci w tej podróży towarzyszyć – czy na pewno nie chcesz zrzucić czasem roli Steve’a i po prostu być JEDYNIĄ sobą, w całej swojej mięso-maszynowej okazałości?

Tyle ode mnie. Daj znać, czy ta rozkmina ma dla Ciebie jakiś sens.