Doświadczenie koncertu pod sceną z wyobcowaniem

To takie ciekawe, gdy twój umysł dwa razy z rzędu serwuje ci koncerty – zupełnie jakby chciał powiedzieć: “Ej, znowu jesteś na scenie, ale sama, a inni jakby z innej bajki.” To sen, gdzie jesteś na pierwszym planie, pełna radości i spełnienia, podczas gdy reszta widowni zdaje się o sobie zapominać, a do tego kręcą się jakieś abstrakcje niezwiązane bezpośrednio z muzyką. Scena i publiczność to twoje pole bitwy między osobistą pasją a izolacją.

Na warsztacie: symbole koncertu i samotności

Pierwszy symbol to koncert i scena – w psychologii to często metafora naszej ekspresji, miejsca, gdzie pokazujemy światu, co mamy do zaoferowania. Jung nazwałby to spotkaniem z własnym ja autentycznym, takim, które chce się wyłamać z tłumu i błyszczeć. W ludowych sennikach scena oznacza często chęć uznania i bycia zauważonym, ale też obawę przed oceną. Co ciekawe, i w psychologii zachodniej, i w ludowym patrzeniu scena jest polem manifestacji siebie, czasem z samotnym mikrofonem, czasem z entuzjazmem, który tylko ty czujesz.

Drugi symbol to tłum, a raczej jego brak i obojętność innych. Mało ludzi, a Ci, którzy są, nie angażują się – to manifestacja poczucia niewspólnoty, czasem alienacji. Z jednej strony tęsknota za byciem docenionym, z drugiej świadomość, że nasze emocje nie zawsze rezonują z otoczeniem. Psychologia mówi tu o potrzebie autentycznego kontaktu i frustracji, gdy go brak. A filozofia wschodu podpowiada, że prawdziwe spełnienie musi wyjść od środka, bo zewnętrzny aplauz bywa ulotny.

Przepis na główny wątek – czyli co nam ten sen mówi?

Te dwie noce koncertów to jakby mózg dawał ci znak, że jesteś na dobrej drodze w realizacji swoich marzeń i pasji, ale czujesz się przy tym trochę samotna. To wewnętrzne rozdarcie między euforią bycia sobą, a oczekiwaniem na uwagę i współodczuwanie od innych. To znak, że twoja radość jest prawdziwa, ale relacje społeczne mogą wymagać dopracowania – zwłaszcza jeśli ktoś ważny, symboliczny, “nie angażuje się” tak, jak byś tego potrzebowała. Chociaż równie dobrze mózg mógł robić reset po serialowym binge-watchingu albo od zbyt głośnej muzyki na serio.

Co dalej, czyli pytania, które rozbuja publiczność

Co konkretnie zrobisz, aby poczuć się w życiu mniej jak samotna gwiazda na scenie, a bardziej jak część zespołu? Jak wyglądałby twój 5-minutowy eksperyment „zaproszenia do wspólnego koncertu” – może po prostu otwarcie powiedzieć bliskim, że ich obecność jest dla ciebie ważna? Ile jeszcze koncertów spędzisz sama w tłumie, zanim zaczniesz szukać prawdziwego dźwięku porozumienia? I na koniec – czy nie czas wyjść z pozycji biernego obserwatora i dołożyć swój riff do tej muzycznej układanki życia?

Tyle ode mnie. Daj znać, czy ta rozkmina ma dla Ciebie jakiś sens.