Niespodziewana wizyta księdza latem i poszukiwanie świecy

No patrz, ksiądz po kolędzie włazi latem, czyli kiedy zwykle nikt na to nie liczy, a Ty stoisz przed wyborem „przyjąć czy nie przyjąć”, jakbyś grała w jakąś rozgrywkę, gdzie nagrodą jest… spokój ducha czy raczej spokój od duchownych wizyt? I gdy już jest w Twoim salonie, ubrany niby w coś między szachownicą a średniowiecznym mundurem, Ty szukasz świecy, ale znajdujesz tylko ogarek nie do odpalenia – no i bum, sen się urywa, jakby sam nie chciał rozgryźć, co dalej.

Rozkładamy ten sen na części pierwsze

Zacznijmy od księdza po kolędzie, który pojawia się poza sezonem. To trochę jak gdyby życie wpakowało Ci nieoczekiwanego gościa, którego tradycyjnie się nie spodziewasz – czyli symbol nieprzewidzianej odpowiedzialności lub spraw, których nigdy nie umiesz zaplanować na tip-top czas. Freud pewnie widziałby w tym jakąś wewnętrzną cenzurę albo konflikt sumienia, Jung z kolei popatrzyłby na to jako archetyp „przypominacza” – coś, co Cię nawiedza, byś zmierzyła się z tym, czego na co dzień wolisz unikać. Z kolei w ludowych sennikach ksiądz to znak porządku, ale i kontroli – ktoś, kto pilnuje, byś nie zbłądziła na ścieżkach moralności.

Drugi ważny fragment to biało-czarna sukmana duchownego – kontrastująca jak yin i yang, symbol dualizmu życia: dobro i zło, światłość i cień. To trochę jakby sen podpowiadał, że nie wszystko jest czarno-białe nawet w tych najświętszych kontekstach, które z zewnątrz wydają się jednoznaczne. W filozofii Wschodu to właśnie równowaga tych energii utrzymuje harmonię, a brak światła nie istnieje bez cienia.

Wreszcie, poszukiwanie świecy, która symbolizuje światło, jasność i nadzieję, ale kończy się na niezdolności do jej zapalenia – wyraźnie pokazuje, że czujesz dyskomfort, brak narzędzi albo siły, by przeciąć mrok czy zagadkę, którą niesie ten nieoczekiwany gość. Może jest tu podskórny sygnał, że czegoś ważnego nie możesz “odpalić” w swojej świadomości, choć bardzo tego chcesz.

Możliwe scenariusze

Ta wizja księdza latem to bardzo zgrabny sygnał podświadomości, że jakieś sprawy, które miały swoje sezony, teraz jednak powracają na raty, wymuszając kontakt z tym, co zwykle odkładasz na później – czy to kwestie moralne, duchowe, czy nawet cała sfera relacji rodzinnych albo wewnętrznych konfliktów. Twoja decyzja, żeby go „przyjąć i mieć z głowy”, pokazuje gotowość, ale i może poczucie przymusu lub braku realnego wyboru. Kiedy szukasz świecy i nie możesz jej zapalić, ta metafora mówi: próbujesz rozjaśnić swoje obawy lub coś ważnego, ale coś Cię blokuje – może strach, niedookreślony lęk czy brak siły. Zresztą równie dobrze wszystko wskazuje na to, że Twój mózg po prostu obsłużył „input” z pamięci: frywolna scena z księdzem w lecie to wynik przeboju myśli i resztek po serialu albo ostatniej kolacji.

Pytania z tyłu sali

Co konkretnie zrobisz, żeby zacząć zapalać tę świecę zamiast tylko szukać jej w ciemności? Co musi się wydarzyć, żebyś przestała traktować sprawy, które powracają niespodziewanie, jak nieproszonych gości, i zamiast tego znalazła dla nich miejsce – albo twardo zamknęła drzwi? Ile jeszcze zgód na „odmrożenie kolędy”, których nie chcesz, pozwolisz sobie wcisnąć pod przymusem czasu, tradycji czy oczekiwań innych? Jeśli ta niezdolność do zapalenia świecy to „brak światła” w Twojej głowie, to jak wyglądałby pierwszy, pięciominutowy eksperyment – mały krok – by zaprosić choć trochę jasności do swojego życia?

Tyle ode mnie. Daj znać, czy ta rozkmina ma dla Ciebie jakiś sens.