Spacer z ojcem w lesie i spotkanie z jeleniem oraz watahą

Brzmi jak spacer, który zamienił się w mini-ekspedycję survivalową — no bo kto idzie do lasu z ojcem i zamiast grzybów, dostaje pakiet emocji w postaci tajemniczego jelenia i watahy zwierząt, jak z filmu grozy, ale bez popcornu. W skrócie: wspólny wypad z tatą, chwila napięcia przy chorej zwierzynie i nieoczekiwany koncert wilczego baletu na skraju lasu, po czym przychodzi ulga i rozproszenie zagrożenia.

Rozkładamy ten sen na części pierwsze

Jeleń — zwierzak, który praktycznie woła „uwaga, coś jest nie tak!”. W psychologii często symbolizuje delikatność i kruchość życia, ale też aspekt „dzikości” i intuicji. Jung pewnie rzekłby, że ten chorowity jeleń to twoja własna wrażliwość, którą starasz się omijać lub którą zaczynasz dostrzegać jako coś niepokojącego, jak ten niepokojący gest zwierzęcia. W sennikach tradycyjnych jeleń to symbol łaski, ale tu jest jakby trochę sfatygowany, więc może to znak, że jakaś część twojej delikatności jest pod presją.

Ojciec — klasyka! Tata w śnie to jak GPS życiowy albo przynajmniej asystent w trudnych chwilach. Jego obecność to sygnał, że nie czujesz się sam z tymi emocjami. Ojciec to też korzeń, fundament, a spacer w lesie z nim to metafora wspólnej drogi przez nieznane, może też próba poszukania ochrony lub mądrości. Kulturowo ojciec to męska siła i bezpieczeństwo, nawet jeśli czasem trochę szorstka.

Wataha — tłum zdrowych i silnych, ale dzikich zwierząt to zagrożenie i jednocześnie wspólnota. Wschodnie przekazy podkreślają, że wilki czy dzikie psy to symbol przynależności do grupy i instynktu przeżycia. Tutaj wataha, która pojawia się jak nieoczekiwany problem i potem szybko znika, może oznaczać konfrontację z agresją lub strachem, który ostatecznie nie ma nad tobą kontroli.

Możliwe scenariusze

Psychologicznie, ten sen mówi o twojej relacji z ojcem i twojej własnej wrażliwości na niepokojące sytuacje w życiu. Chory jeleń to coś w tobie, może lęk albo poczucie słabości, które próbujesz ogarnąć, ale też oddalić, zanim przemieni się w większy problem. Obecność ojca pozwala ci nie czuć się osamotnionym w tych emocjach, a wataha zagraża, ale w końcu rozprasza się — jak problemy, które na szczęście nie wyrastają do rozmiarów życiowej katastrofy. Choć, mówiąc szczerze, równie dobrze możesz mieć po prostu organoleptykę trochę czułą na zapach wilczego oddechu po ostatnim filmie przy grillu.

Pytania z tyłu sali

Co konkretnie zrobisz, żeby zacząć dostrzegać swoje „chore jelenie” bez ucieczki? Ile jeszcze pozwolisz, by obawy rozpychały się przy tobie, zanim powiesz sobie „stop, zajmę się tą słabością”? Jak wyglądałby spacer przez las życia, gdybyś zaprosił tam też swojego ojca jako partnera, a nie tylko widza? Jeśli wataha to „strach przed atakiem”, to kiedy nauczysz się ją rozpoznawać, zanim zacznie rozpraszać twój spokój? Ile jeszcze czekania kosztuje cię cisza w twoich emocjach?

Tyle ode mnie. Daj znać, czy ta rozkmina ma dla Ciebie jakiś sens.