Widok postaci z horroru zamiast własnego odbicia w lustrze

No, no, łapiemy się na naprawdę niezłym psyhlo-horrorze śpiołka. Wyobraź sobie moment, gdy przed lustrem zamiast swojego odbicia wpadasz na kogoś prosto z horroru – trochę jakby Twój umysł zrobił Ci psikusa i wypożyczył maskę potwora z najgorszych koszmarów. Brzmi jak scena z „Lustra”, tyle że bez efektów specjalnych i z większą nutą niepokoju.

Rozkładamy ten sen na części pierwsze

Pierwszy i najważniejszy symbol to oczywiście lustro. W psychologii to nie jest tylko kafelek, który pokazuje Twoją facjatę – to magiczne urządzenie, które wg Junga jest portalem do Twojej indywidualnej świadomości i jaźni. Lustro pokazuje „prawdę” o Tobie, albo przynajmniej to, co masz w środku. W sennikach ludowych bywa ostrzeżeniem, że trzeba uważnie patrzeć na siebie, bo obraz może się rozmyć lub pokazać coś innego. Z kolei Wschód mówi, że lustro to zwierciadło duszy, które odbija to, czego boimy się przyznać – czyli w tym wypadku potwora.

Drugi kluczowy symbol to ta właśnie postać z horroru, która zjawia się zamiast Ciebie. To coś jak Cień Junga, czyli ta część psychiki, którą ukrywasz nawet przed sobą. Nie jest to przyjemny widok, bardziej jak Twój wewnętrzny potwór, którym straszą Cię w bajkach, żebyś trzymał się z dala od nieznanego. Zarazem w kulturze masowej potwory często reprezentują tłumione lęki, traumę albo uczucia z gnijącego garnka pod podłogą Twojej psychiki.

Możliwe scenariusze

Ten sen zdaje się krzyczeć o Twojej relacji ze sobą. Może gdzieś tam ukrywasz części siebie, których się boisz, które może są brzydkie lub nie akceptowane przez kogokolwiek, łącznie z Tobą samym. To lustro to zaproszenie do konfrontacji z tym mrokiem – z tym, co zwykle chowasz pod dywan, żeby nikt nie zobaczył bałaganu w środku. Z psychologicznego punktu widzenia jest to znak, że czas się oswoić z własnym cieniem, bo trzymanie go w ukryciu prędzej czy później spłaci nam fakturę w nerwach i niespokojnych nocach. Oczywiście równie dobrze może chodzić o to, że wczoraj przesadziłeś z oglądaniem horrorów tuż przed snem – ludzki mózg potrafi zrobić i z tego horror na żywo.

Pytania z tyłu sali

Co konkretnie zrobisz, żeby zamiast patrzyć w lustro i widzieć potwora, zacząć rozpoznawać w nim siebie – ze wszystkimi wadami i zaletami? Ile jeszcze drapieżnych projekcji będziesz nosić w głowie, zanim pozwolisz im się oswoić? Jeśli ta przerażająca postać to Twój „cienisty ja”, to jak wyglądałby eksperyment z przyjrzeniem się temu lękowi bez ucieczki – chociaż kilka sekund dziennie, jak kto woli? Co musi się wydarzyć, żeby zamiast krzyczeć na własne odbicie, mógł w końcu je uznać i pokochać?

Tyle ode mnie. Daj znać, czy ta rozkmina ma dla Ciebie jakiś sens.