Spokojne przygotowania do szkoły zakończone stłuczeniem lusterka

No proszę, jak życie potrafi podkraść Ci lusterko, kiedy tylko robisz poranne przygotowania do szkoły! To taka mała katastrofa domowa, która może równie dobrze wyglądać jak znak od podświadomości, że coś w Twoim świecie odbić właśnie się rozbija. A więc scena: poranny spokój, meandry rutyny i – bum! – rozbite lusterko, które rozprasza całą tę harmonię.

Rozkładamy ten sen na części pierwsze

No więc rozbite lusterko – to jest symbol z tych z ambicją. W psychologii zachodniej to często metafora “ja” i tego, jak siebie widzimy. Freud powiedziałby, że to może być konflikt z naszą samooceną lub jakimś aspektem tożsamości, który trudniej pogodzić. Jung dorzuci swoje trzy grosze, pisząc o lustrze jako o narzędziu konfrontacji z cieniem – czyli częścią siebie, którą zazwyczaj zaklejamy naklejkami “Nie dziś, dzięki!”. Z kolei w tradycyjnych sennikach rozbite lustro to często zapowiedź zmian albo kłopotów, ale i uwolnienie od złudzeń. Inaczej mówiąc: niezależnie od tego, czy patrzysz na siebie przez pryzmat beztroski chłopaka z MTV lat 90., czy przez mądrości buddyjskiego mnicha, ta rozbita tafla mówi jedno – czas na nowy obraz siebie.

A przygotowywanie się do szkoły – to, co wydaje się banalne, to symbol gotowości do nauki życia, do przyjęcia nowych wyzwań. Z jednej strony rutyna, a z drugiej początek czegoś świeżego. To jak rozgrzewka przed meczem z własnym wnętrzem.

Możliwe scenariusze

Całość wygląda więc na taki wewnętrzny alert: hej, coś w Twojej samoocenie właśnie pęka – może to nie musi być koniec świata, ale na pewno sygnał, że obraz, jaki masz o sobie, wymaga przeglądu, naprawy albo… po prostu zmiany. To może mieć związek z tym, jak postrzegasz swoje role, oczekiwania (szkoła – od razu wyznacza ramy) i własną wartość. Być może napięcie między tym, kim jesteś, a kim chciałbyś/chciałabyś być, daje o sobie znać jak rozbity kawałek szkła w Twoich rękach. Coś się wykrusza, a to często oznacza, że stare wzorce pyłowo odchodzą. Chociaż równie dobrze może chodzić o to, że wczorajś zjadłaś za dużo grejpfruta, a Twój mózg testował poziom zakwaszenia w stylu “sprawdź, czy nie rozbija się lustro”.

Pytania z tyłu sali

Co konkretnie zrobiłeś/zrobiłaś, żeby ten rozbity obraz siebie skleić – chociaż na chwilę? Co musi się stać, żebyś przestał/przestała ryzykować trzymanie lusterka w rękach, które łatwo pękają? Jeśli to umywalkowe dramaty to symbol Twojego napięcia, to jak wyglądałoby pięć minut szczerości wobec siebie jutro rano? A jeżeli szkoła to pole bitwy o Twoją samoocenę, to kiedy ostatnio dałeś/daliśmy sobie prawo do pomyłki bez katastrofy? Ile jeszcze razy pozwolisz, żeby taki drobiazg wywrócił poranek do góry nogami?

Tyle ode mnie. Daj znać, czy ta rozkmina ma dla Ciebie jakiś sens.