Uwięzienie w iluzji nierealności

Znasz to uczucie, gdy siedzisz gdzieś, a wszystkie drzwi i okna są pozamykane na cztery spusty, a klucze zniknęły jak kamfora? Taki sen o utknięciu w jednej, niechcianej rzeczywistości jest w gruncie rzeczy jak utknięcie w pułapce własnej głowy, gdzie każda próba wyjścia spotyka się ze ścianą, a zmiana ścieżki wydaje się nieosiągalna.

Rozkładamy ten sen na części pierwsze

Pierwszym fundamentalnym symbolem jest „bezsilność ucieczki” – ten moment, kiedy wszelkie przejścia są niemożliwe, a ty siedzisz jak w szklanym akwarium, obserwując świat z zewnątrz, a jednocześnie zamknięty wewnątrz. Freud mógłby tu dołożyć to do mechanizmu obronnego – zablokowanie ucieczki to znak, że może czujesz, iż nie da się oderwać od pewnej rzeczywistości lub problemu. Jung natomiast podpowiada, że to spotkanie z cieńem – częścią siebie, której nie zechcesz puścić, a która krępuje ruchy.

Drugi symbol to „równoległa rzeczywistość”, w której „jesteś, choć nie chcesz”. To skrzyżowanie psychologicznej pułapki i filozofii buddyjskiej – ciała obecnego, ale umysłu nieprzytomnego, zawieszonego między akceptacją a oporem. Twoja podświadomość krzyczy: jest coś, co musisz przepracować, coś, co trzyma cię przywiązanym tam, gdzie wcale nie chcesz przebywać.

Możliwe scenariusze

Patrząc psychologicznie, sen ten może oznaczać poczucie utknięcia w życiu – być może w pracy, relacji czy natrętnych myślach, które stoją na drodze do wolności. Twój mózg na nocnej sesji zorganizował to jako niemożność ucieczki z rzeczywistości, której nie akceptujesz. Ta nieruchomość i bezsilność to wołanie do działania – do zrozumienia, że dopóki nie ruszysz choćby jednego „drzwi”, w tym samym miejscu będzie cię trzymać katownia własnych ograniczeń. Choć równie dobrze może chodzić o to, że wczoraj za długo w gapieńcu wertowałeś opowieści o “Incepcji” i Twój mózg, nie mogąc się zdecydować, wymielił ci ten odcinek na replay.

Pytania z tyłu sali

Co konkretnie zrobisz, by otworzyć choć jedno z tych wymyślonych, a jednak istniejących drzwi? Jak długo jeszcze zamierzasz krążyć w tym samym wewnętrznym błędnym kole? Co musi się stać, byś przestał tylko marzyć o wyjściu, a zaczął szukać klucza do tej pułapki? Jeśli ta „równoległa rzeczywistość” to twoja codzienna rutyna, to jaki pierwszy, mały krok wykonasz jutro, by ją choć trochę rozprostować? Ile jeszcze razy dasz się złapać w tę siatkę, zanim zrobisz to, co trzeba – czyli po prostu zaczniesz działać?

Tyle ode mnie. Daj znać, czy ta rozkmina ma dla Ciebie jakiś sens.