Spotkanie znajomych dzieci podczas pielgrzymki

Cóż za senna pielgrzymka! Z jednej strony bycie częścią większej grupy, z drugiej – oddalanie się i obserwowanie znajomych dzieci przez szybę. Trochę jak film, w którym bohaterka przez chwilę zdejmuje strój pielgrzyma, żeby z ukrycia ogarnąć, co się dzieje po drugiej stronie okna. Reżyseria? Twój mózg, znany z niebanalnych castingów.

Rozkładamy ten sen na części pierwsze

Pielgrzymka – no cóż, to klasyka symboliki tęsknoty za sensem albo potrzebą zmiany, czyli coś na kształt duchowej wycieczki do mieszanki protestu i nadziei. Freudowsko można to zobaczyć jako seksualną podróż życia, a Jung z kolei pewnie rzuci słowo „indywiduacja” – czyli proces stawania się sobą. Tak czy inaczej, pielgrzymka to znak, że idziesz gdzieś z celem, ale niekoniecznie wiesz, czy na pewno chcesz tam dotrzeć.

Oddzielenie się od pielgrzymki to moment „wypięcia się” na tłum, chęć poszukiwania własnej ścieżki albo krótkiej przerwy od presji grupy. To tak, jakbyś nagle powiedziała: „Hej, mam swoje trio na Spotify, a nie chcę słuchać playlisty pielgrzymów”. To klasyczne „być inaczej niż reszta”, co w psychologii odkrywa przed nami nasze potrzeby autonomii i indywidualności.

Te znajome dzieci przez okno? Symbol niewinności, potencjału, a może czegoś, co już było, albo czegoś czystego i niezmąconego codziennymi schodami dorosłości. Okno tu działa jak tafla dystansu – widzisz je, ale nie wolno ci wskoczyć do środka. Wschodnie filozofie rzucają światło na to jako na „miejsce pomiędzy” – ani tu, ani tam. Obserwowanie przez szybę to jak gapienie się na swój własny, mały świat z dystansu.

Możliwe scenariusze

Ten sen to odgrywanie wewnętrznego konfliktu między tym, czy iść razem z tłumem (społeczeństwem, modą, oczekiwaniami) czy złapać chwilę na oddech i pokazać światu swoje osobiste „dzieci ze snu”, czyli to, co unikalne i prywatne. Można to czytać jako sygnał, że idziesz po swojemu, ale czujesz też potrzebę zerkania w przeszłość albo w coś, co pomaga ci się nie pogubić w tej wędrówce.

Patrzysz na świat z bezpiecznej odległości, ale z ciekawością – coś jak turysta z aparatem, który chce się zanurzyć, ale jeszcze nie jest pewien, czy wskoczyć do basenu z zimną wodą. Chociaż równie dobrze mogłaś po prostu pozwolić, żeby mózg przerobił dzisiejszą playlistę myśli i wspomnień, a Twoja podświadomość postanowiła to upiec w formie nocy pielgrzyma z oknem.

Pytania z tyłu sali

Co konkretnie zrobisz, żeby nie zgubić własnego rytmu w tłumie krzyczących pielgrzymów? Ile jeszcze chcesz obserwować świat zza szyby, zamiast dotknąć go na własną rękę? Jeśli ta „znajomość dzieci” to Twój symbol niewinności i przyszłości – jak wyglądałaby pięciominutowa rozmowa lub aktywność, która pomogłaby temu małemu światu w Tobie się rozwinąć? Co musi się stać, żebyś przestała tylko patrzeć, a zaczęła działać?

Tyle ode mnie. Daj znać, czy ta rozkmina ma dla Ciebie jakiś sens.