Ucieczka przed wściekłymi psami i szukanie istoty bólu w lesie

"Tak więc, zaczeło się tak, że byłam w jakimś domu. Byłam tam ja i jeszcze jakaś osoba (nawet nie wiem czy kobieta czy mężczyzna). Zbierała się burza , więc zaczęliśmy zamykać wszystkie okna. Przez jedno z okien zauważyłam nadbiegające stado wściekłych, wielkich psów. Rzuciłam się do zamknięcia drzwi wejściowych, ale im więcej razy przekręcałam klucz tym bardziej się odchylały na dole. Robiąc więcej i więcej miejsca psom, które wbiegały już po schodach do sieni. Ta osoba, z którą byłam tam zamknięta, powiedziała żeby nie zakluczać ich aż tak bardzo wtedy drzwi się wyprostują i zaczeła mi pomagać w przekręcaniu klucza w drugą stronę. Jeden z psów miał już pysk w szczelinie, ale udało nam się obrócić klucz na tyle że drzwi się wyprostowały. Niemniej jednak dalej byłam przerażona faktem że teraz zamek nie jest przekręcony 8 razy- co w mojej głowie było równoznaczne z bardzo dobrze zabezpieczonymi drzwiami, tylko 2 albo i nawet 1 raz - co według mnie nie było wystarczająco. Nagle jeden z psów z drugiej strony budynku rzucił się na okno. Był to czarny jak smoła, ogromny i silny potwór z białymi, wielkimi kłami na wierzchu. Tak się wystraszyłam tego widoku i hałasu jaki przy tym narobił, że złapałam za pierwszą rzecz jaką wpadła mi pod rękę i rzuciłam nią w okno. Obudziłam się przerażona, odruchowo spojrzałam na okno jakby w każdej chwili mógł w nim się zjawić kolejny straszny pies. Uspokoiłam się trochę, powiedziałam sobie, że to tylko sen i muszę iść dalej spać, żeby rano wstać sprawnie do pracy. Po ponownym zaśnięciu znajdowałam się w lesie. Było pięknie i bardzo mi się podobało. Zaczęły pojawiać się różnego rodzaju stwory(teraz nie pamiętam ich na tyle żeby je opisać) lecz wzbudzały sympatię i wiedziałam, że nic mi nie grozi. Taki stan trwał bardzo krótko. Nie wiedzieć czemu zaczęłam czuć się tak jakbym w swoim życiu widziała tylko ból, choroby, śmierć i inne okropieństwa tego świata. Piękny kolorowy las stał się ciemno szary i nie był już tak bezpieczny i piękny jak kilka sekund temu. Usłyszałam w głowie głos “Musisz odnaleźć tego stworka, to jest jego ból i strach.” Przed oczami pojawiła się niewielka istota, kształtem przypominająca kwiat datura z futerkiem w kolorze ognia. Dolną, szerszą część miała jasnopomarańczową, która stopniowo ku górze przechodziła w ciemnopomarańczowy, czerwony, bordowy a sam czubek głowy był czarny jak węgiel. Miała króciutkie nóżki i cienkie jak patyczki, rąk nie miała a przynajmniej nie było ich widać. I oczy, oczy miała czarne z domieszką czerwieni. Były szklane, napływały łzami. W tych właśnie oczach widać było przerażenie i przeszywającą pustkę, nie było w nich ani okruszka nadziei na tak zwane “lepsze jutro”. Wyglądała tak niewinnie i pięknie a w oczach miała zamknięty cały ból i nieszczęsny los wszystkich istot na ziemi, nie tylko ludzi. To właśnie tą istotę musiałam znaleźć, to właśnie ona sprawiała że czuję to samo co ona. Wiedziałam jednak, że jest niedaleko mnie, że jest tuż obok. Czułam bijące od niej ciepło jednakże przechodziły mnie dreszcze. To było naprawdę dziwne uczucie jakby było mi zimno i gorąco w tym samym czasie. Wiedziałam że nie jest sama, że jest ich cała horda. Jednak nie było ich nigdzie widać, las był pusty. Przynajmniej tak wyglądał. Narastające we mnie przerażenie i ból zaczynały mnie dusić. Traciłam oddech, traciłam jasność umysłu. Czułam jakby chciało mi się płakać, nie mogłam ustać na nogach. Miałam wrażenie jakby coś przygniatało mnie do ziemi. Aż w końcu mnie powaliło i tak leżałam na zimnej ziemi nie mogąc nabrać oddechu i tracąc nadzieję że to minie. W tym momencie się obudziłam. "