Decyzja o odejściu starego wujka w białej przestrzeni

Ładujesz mnie w sam środek białej pustki, gdzie spotykasz Pawła, jego umierającego szkockiego wujka oraz ciebie i Marcela – zgrany team przyjaciół, ale w scenerii jak z metafizycznego odlotu. Wujek, który cofa się do dzieciństwa, umiera, a decyzja o jego odejściu spoczywa na barkach Pawła, podczas gdy ty nie możesz się doczekać, by się stamtąd wyrwać – to sen nasączony ciężarem wyborów i bezsilności.

Rozkładamy ten sen na części pierwsze

Biała przestrzeń – to nie tylko coś, co czeka na farbę czy pomalowanie, to symbol pustki, nieznanego i przejścia. W psychologii to może być tzw. tabula rasa lub przestrzeń między życiem a śmiercią, duchowa nić odcięcia od ziemskich spraw, którą zna także kultura Wschodu pod postacią białej mgły czy przejścia do innego stanu istnienia. Niesamowite, że zarówno nauka, jak i ludowa mądrość widzą to jako moment absolutnego wyciszenia i oczekiwania.

Wujek umierający i cofający się mentalnie do dzieciństwa – tu Jung by powiedział, że obcujemy z dziwną wersją “powrotu do źródła”, swojego rodzaju wiecznym dzieckiem, ale z nutką tragicznej utraty. To może oznaczać nie tylko fizyczną śmierć, ale symboliczne pożegnanie z częścią doświadczeń Pawła czy twoimi emocjami związanymi z nim. W sennikach stary człowiek symbolizuje mądrość, ale umierający – koniec pewnego etapu, przerywanie historii.

Decyzja o odejściu i łzy – tutaj wchodzisz ty i Marcel jako świadkowie czy nawet obrońcy opowieści, ale ostateczną władzę ma Paweł. Łzy są tu kluczowe: emocjonalny rozłam, poczucie straty, które muszą zostać wypuszczone. W kulturze często płacz to oczyszczenie, a biel wokół to domniemanie, że coś się kończy, by coś mogło zacząć.

Możliwe scenariusze

Twoja podświadomość rozgrywa tu chyba temat trudnej decyzji o pożegnaniu – może to nie tylko o umieranie chodzi, ale o odejście od zawiłości waszej relacji, pozbycie się ciężaru wspólnych wspomnień, które zaczynają „cofać” w czasie i w emocjach. Wujek to może wasza wspólna historia, widziana jako coś starego, niemożliwego już do ocali, a biała przestrzeń to właśnie ten moment bezdroża, gdzie trzeba się zdecydować na kolejny krok. Paweł płacze, bo to jemu przypadł ten trud wyjścia z toksycznego czy niefunkcjonującego układu. I ty tam jesteś, choć podświadomie chcesz stąd uciec, bo już masz dość tego zawieszenia między życiem a czymś na kształt przeszłości. …chociaż równie dobrze może chodzić o to, że wczoraj zjadłaś coś mało przyjemnego i twój mózg jak zwykle robi swoje nocne sztuczki.

Pytania z tyłu sali

Co konkretnego musisz zostawić za sobą, żeby wreszcie ruszyć do przodu? Ile jeszcze pozwolisz, żeby to “białe nic” trzymało cię na uwięzi, zamiast dać się rozjaśnić nowym barwom? Jeśli ten wujek to symbol czegoś, co nie żyje, to co dziś możesz zrobić, żeby odpuścić sobie ciężar tych wspomnień lub emocji, które ciągną cię jak kotwica? A Marcel i Paweł? Czy oni reprezentują różne części ciebie, które spierają się o tę decyzję? Co musi się zmienić, żebyś przestała obserwować z boku i sama przestała płakać nad tym, co już nie wróci?

Tyle ode mnie. Daj znać, czy ta rozkmina ma dla Ciebie jakiś sens.