Rozmowa ze zmarłym tatą o chorobie i pożegnaniu

To jest jeden z tych snów, które cały dzień chodzą gdzieś z tyłu głowy, przypominając o tym, że nie tylko życie, ale i śmierć potrafią rozgrywać się w naszych myślach jak trudny dialog. W Twoim śnie zmarły tata mówi, że się go pozbędziesz, bo jest śmiertelnie chory — to jakby podświadomość przemówiła głosem, który woła o pożegnanie z ciężarem czegoś, co od dawna boli i nie pozwala oddychać.

Rozkładamy ten sen na części pierwsze

Pierwszym kluczowym symbolem jest Twój tata — postać tak bliska, że nie da się jej odczytać bez podwójnego uważania. Tata we śnie, zwłaszcza jeśli nie żyje, to wielki znak: reprezentuje autorytet, opiekę, ale też czasem ciężar oczekiwań albo niewyrażonych emocji. Freud widział w takich postaciach echo dzieciństwa i relacji, które zostały niezakończone; Jung z kolei mógłby to nazwać dialogiem z cieniem — czyli z tym, czego nie chcemy lub nie potrafimy przyjąć w sobie. Wschodnia filozofia zwróciłaby uwagę na przemijalność, ciągłość życia i odchodzenia jako naturalny proces.

Drugim elementem jest choroba i motyw “pozbycia się”. Choroba może symbolizować coś toksycznego lub zdegradowanego w Twoim życiu — niekoniecznie fizycznie, ale emocjonalnie albo “duchowo”. “Pozbycie się” może być próbą odzyskania wolności od tego ciężaru, od bólu, albo od niewypowiedzianych żalów. Na poziomie ludowym to może być znak tego, że w końcu gotów jesteś odpuścić coś, co dotychczas trzymało Cię w miejscu.

Możliwe scenariusze

Ten sen może być wołaniem o zakończenie pewnego etapu życia — konfrontację z końcem i podjęcie decyzji o uleczającym rozstaniu z przeszłością. Być może Twój umysł stara się oswoić śmierć ojca i związane z tym emocje, albo uświadomić Ci, że czas przestać nosić z nim nierozwiązane sprawy czy wyrzuty sumienia. To nie jest wyrok, to raczej zaproszenie do uzdrowienia. Ale jasne — równie dobrze mógł to być efekt zbyt intensywnego filmu dokumentalnego o chorobach albo ciężki dzień pełen lęków, które Twój mózg postanowił strategicznie przemieszać.

Pytania z tyłu sali

Co konkretnie zrobisz, żeby zacząć godzić się z tym, co było i tym, co nieodwracalne? Jakiej rozmowy z samym sobą unikasz, której nie da się już dłużej przesuwać na później? Ile sił poświęcasz na trzymanie się bólu i jakim kosztem odbiera Ci to możliwość bycia naprawdę wolnym? Jeśli ta trumna symbolizuje “ciężar nierozliczonych emocji”, co byłoby pierwszym, drobnym krokiem, żeby zdjąć ją z pleców?

Tyle ode mnie. Daj znać, czy ta rozkmina ma dla Ciebie jakiś sens.