Próba wyjścia z zaspy śnieżnej o poranku

Pustka śnieżnego świata potrafi być równie przytłaczająca, co krajobraz po mroźnej nocy bez gwiazd. Twój sen to zimowy spacer po gigantycznym polu śniegu, z którego nie możesz się wydostać – trochę jak uwięziona w białej pułapce, nieskończonej zasypanej przestrzeni, gdzie zniknęły twarze znanych ci ludzi. Zaspy i brak widoku innych osób tworzą atmosferę samotności i bezradności.

Rozkładamy ten sen na części pierwsze

Po pierwsze, śnieg jako symbol – to nie jest tylko zimny biały puch, ale często metafora czystości, stagnacji lub osłony, która może zatrzymać ruch do przodu. Jung powiedziałby, że śnieg to moment „zamrożenia” w rozwoju, stan zawieszenia, w którym nasza podświadomość robi korektę lub reaguje na jakiś problem, który trzeba rozpoznać. Z kolei senniki ludowe często ostrzegają, że śnieg kryje nieznane – jest to czas oczyszczenia, ale też i izolacji.

Następnie mamy zaspy i niemożność wydostania się, czyli symbol ograniczenia i utknięcia. To jak gdyby Twoja wola została przykryta wielką warstwą problemów, które blokują Cię przed działaniem. Może w Twoim życiu realnym coś przytłacza Cię tak mocno, że czujesz się bezradna?

Na końcu, brak widoczności innych osób – to metafora samotności, ale też może symbol dystansu emocjonalnego lub izolacji od wsparcia. W psychologii często oznacza brak kontaktu lub trudność w zaufaniu, a w filozofii Wschodu – moment, kiedy trzeba się zwrócić do siebie i własnego wnętrza, bo na zewnątrz nie ma “pomocy”.

Możliwe scenariusze

Ten sen mówi o uczuciu utknięcia i samotności w jakimś ważnym dla Ciebie życiowym obszarze. Być może jesteś w miejscu, gdzie czujesz przytłoczenie obowiązkami lub emocjami i nie widzisz prostych dróg wyjścia. Śnieg symbolizuje tu stan zawieszenia i oczyszczenia, które może się wydawać trudne, ale dające też szansę na przewartościowanie – może to czas na odsapnięcie i znalezienie nowej drogi. Choć równie dobrze Twój mózg mógł po prostu wzbudzić alarm po ciężkim dniu albo zimno w pokoju wywołało tę śniegową przygodę.

Pytania z tyłu sali

Co konkretnie zrobisz, gdy znowu poczujesz, że zasypuje Cię życie? Które zaspy będziesz próbowała rozgarniać najpierw? Ile jeszcze pozwolisz, by ta biała pustka odcinała Cię od ludzi? Jeśli brak widoku innych to oznaka izolacji, to jak jutro ma wyglądać Twoje „proste wyjście” do kogoś bliskiego, choćby na 5 minut rozmowy? Jakie małe kroki zaczniesz, żeby wyjść ze śnieżnej zaspy bez poczucia bezsilności?

Tyle ode mnie. Daj znać, czy ta rozkmina ma dla Ciebie jakiś sens.