Światło wędrujące po niebie o zmroku

Patrzenie w niebo o zmroku to chwila zatrzymania, moment, gdy dzień powoli odchodzi, a my stajemy na granicy światła i cienia – tak zarysowujesz krajobraz swojej wewnętrznej scenerii. Wyobrażam sobie, jak stoisz przed własnym domem, a na rozgwieżdżonym niebie pojawia się światło, które przychodzi w twoją stronę, a potem skręca i znika z pola widzenia. To jak tajemniczy gość, który zagląda na chwilę, by potem poczuć wiatr i odejść – trochę fascynujące, trochę niepokojące.

Na warsztacie: rozbijać światła i ciemności

Światło na niebie – odwieczny symbol nadziei, duchowego przewodnika czy tajemniczych impulsów podświadomości. W psychologii jungowskiej to może być animus lub anima, czyli ta część nas, która przynosi wiadomości „z góry” – czyli z jakiejś głębszej, nieuświadomionej przestrzeni. Z drugiej strony, popularne senniki często kojarzą światło na niebie z nowymi szansami albo ostrzeżeniem przed czymś nieznanym. Co ciekawe, w filozofii Wschodu światło to symbol przejścia i oświecenia, moment, gdy mrok przestaje być tylko ciemnością, a staje się przestrzenią do przemiany.

Twój dom z kolei – centrum bezpieczeństwa, ale i ograniczeń. To własna przestrzeń, gdzie czujesz się „na swoim”. Stanie przed nim o zmierzchu, czyli czasie pomiędzy dniem a nocą, to bycie w punkcie zawieszenia, niepewności i oczekiwania. Tam, gdzie znany świat się kończy, a zaczyna coś niejasnego.

Główna scena: co autor (czyli ty) miał na myśli?

Ten wędrujący błysk światła, który zbliża się, ale nie zatrzymuje, tylko odbija w bok, może oznaczać pojawiające się szanse, pomysły, czy wskazówki, które wciąż wymykają się uchwyceniu. Może jest to sygnał, że twój mózg podpowiada, iż coś ważnego chce się ujawnić, ale wymaga od ciebie baczniejszego patrzenia albo działania. To trochę jak ten lotniskowy reflektor – zbliża się, żeby ostrzec lub poprowadzić, ale szybko zwraca wzrok gdzie indziej.

Psychologicznie można to rozumieć jako ciało i umysł, które z jednej strony chcą podjąć decyzję lub zacząć zmianę, a z drugiej boją się „stracić grunt pod nogami”, trzymając się wciąż starego schematu. W skrócie: jesteś na rozdrożu między strefą komfortu a czymś nowym, co wymaga odwagi.

Oczywiście, równie dobrze możliwe, że mózg po prostu nauczył się włączać światła i ruchome obiekty z klapką „coś ważnego” i wrzucił to do filmu nocnego – zwłaszcza jeśli poprzedniego dnia coś świecącego lub podobnego widziałeś w rzeczywistości albo w filmie.

Pytania, które rozpalają bezsenne noce

Co konkretnie zrobisz, by złapać to światło, zamiast pozwolić mu cię ominąć? Jaką próbę zmiany lub decyzję odwlekasz, stojąc przed własnym “domem”? Ile jeszcze będziesz patrzył w niebo, szukając znaków, zamiast zrobić pierwszy ruch ku temu, czego naprawdę pragniesz? Jeśli to światło to symbol szansy – to komu dasz znać, do kogo się odezwiesz, zanim już cię ominie?

Tyle ode mnie. Daj znać, czy ta rozkmina ma dla Ciebie jakiś sens.