Zaginiony syn podczas wielkiej fali na plaży

Trudne to uczucie, gdy w Twoim śnie olbrzymia fala rozbija spokój, a za jej gradem znika ktoś najdroższy – syn, którego nagle trzeba odnaleźć, a świat zdaje się niewzruszony Twoim niepokojem. Ten sen przemawia do nas językiem utraty, samotności i instynktu ochronnego – coś jakby Twój mózg miksował alarm serca z filmem sensacyjnym o samotnej misji ojca (czy raczej matki…), która jest tak ważna, że musi ją podjąć sama.

Główni podejrzani w tym śnie: fala, szyba i nadajnik

Ta olbrzymia fala to nie jest zwykły kaprys przyrody, tylko zodiakalny symbol chaosu, uczuć, które przytłaczają, jakby zalały horyzont – Freud by to pewnie nazwał wyrzutem podświadomości, która nie potrafi poukładać lęku i bezradności, a Jung zobaczyłby w niej archetyp morza jako nieświadomego oceanu emocji, który zalewa codzienną strukturę życia. I wiecie co? I sennikowa mądrość ludowa też pamięta, że woda to przejście między światami, a wielka fala to czas próby, coś, co wymaga od nas walki i przetrwania.

Za szybą, za którą się chowasz, leży symbol pewnej odporności i dystansu – zabezpieczenie, które jednak nie chroni przed tym, co w środku, bo Twój syn zaginął, a Ty stoisz tam jak strażniczka, która widzi zagrożenie, ale nie może się ruszyć, żeby je odgonić. To szybkie przejście do osamotnienia, do sytuacji, gdzie jesteś jedyna na posterunku i to Ty sama musisz złapać nadajnik, by odnaleźć to, co najważniejsze. Ten nadajnik to symbol narzędzia kontroli, a jednocześnie niedoskonałości – bo irytuje Cię, że inni nie biorą tego na siebie, nikt poza Tobą nie szuka – jakby Twoja troska miała zostać niewidzialna, a Ty jednocześnie musisz ją nieść samotnie.

To, co twój sen naprawdę próbuje Ci powiedzieć

Psychologicznie to manifest Twojej matczynej czujności, niezłomności i poczucia wyobcowania w roli strażniczki ważnych wartości i osób. Czujesz, że jesteś w sytuacji, gdy tylko Ty walczysz o to, co najcenniejsze – a inni zdają się być głusi lub obojętni na Twoje lęki. To może być znak, że warto zastanowić się, czy nie chodzisz z obciążeniem samotności w codziennym życiu, które nie daje Ci oddechu i wsparcia. Oczywiście, równie dobrze Twój mózg mógł się zestresować po obejrzeniu kolejnego thrillera rodzinnego lub wczorajszej wieczornej sesji z dzieciakami na plaży. Pamiętaj, czasem to po prostu szum z procesora, a nie misterium podświadomości.

Ile jeszcze fal przyjmiesz na siebie, zanim zaczniesz odbierać sygnały pomocy?

Co musisz zrobić, żeby w końcu przestać czuć się osamotniona w tej walce o bliskich? Czy jest ktoś, komu mogłabyś przekazać część tej odpowiedzialności lub z kim mogłabyś podzielić się swoimi obawami? Jeśli nadajnik to Twój sposób na odnalezienie syna, to co, jeśli jutro spróbujesz spojrzeć na swój lęk i samotność jak na sygnał do poproszenia o wsparcie – choćby małe, 5-minutowe „sprawdzenie, czy ktoś zauważył, że Ci ciężko” – do kogo mógłbyś zadzwonić? Ile jeszcze sztormów zamierzasz przeczekać w poczuciu, że tylko Ty jesteś obrończynią bezpieczeństwa, zanim uznasz, że nawet najsilniejsza strażniczka ma prawo do tarczy od świata?

Tyle ode mnie. Daj znać, czy ta rozkmina ma dla Ciebie jakiś sens.