Atak węża pod koniec snu

Ten sen to taki krótki, soczysty dreszczowiec z nieoczekiwanym atakiem węża w finale – chwila grozy i napięcia, która została Ci podana na srebrnej tacy pod koniec opowieści nocnej. Wąż atakujący to symbol pełen niepokoju, tajemniczych sił, które wślizgują się z cienia – a skoro to finał, to jasne, że coś chciało się z Tobą wyraźnie dogadać, nawet jeśli krzyk „hę?” jest całkiem na miejscu.

Rozkładamy ten sen na części pierwsze

Wąż – to tutaj król imprezy, słowiański symbol zarówno zdrady, jak i odrodzenia, a dla Freuda i Junga to może być ta Twoja ukryta energia seksualna, strach przed czymś nieznanym albo po prostu podświadoma reakcja na sytuacje z życia, która budzi lęk albo wyrzuty sumienia. Jung widział w wężu archetyp Zmiany, coś, przez co musisz przejść, żeby być silniejszy. Z kolei ludowe mądrości często straszą wężem jako nieczystą siłą, której trzeba unikać albo pokonać, by zachować czystość duszy. Niesamowite, że i Jung, i babcia z opowieściami o złych wężach mówią tu właściwie o tym samym – o konieczności zmierzenia się z tym, co w nas ciemne i niezrozumiałe.

Moment ataku pod sam koniec snu – to jakby Twój mózg rzucał ostatni zwrot akcji, wyciągając kartę napięcia. Psychologicznie to może znaczyć, że jakieś sprawy, które próbujesz „odpuścić” albo ukryć, nagle wparowały do głowy z butami i zażądały Twojej uwagi. To jest ten moment, kiedy podświadomość mówi: „Teraz, a nie potem, nagle, a nie powoli”.

Możliwe scenariusze

Psychologicznie ten sen może być sygnałem: stoisz przed ważnym wyzwaniem lub konfrontacją z tym, czego trochę się boisz – ale co jednocześnie jest niezbędne do Twojego rozwoju osobistego. Ten wąż atakujący mówi: czas przestać uciekać od problemów albo ukrywanych emocji i stanąć z tym twarzą w twarz. Twoja podświadomość robi remanent i nie pozwala Ci zatajać ważnych rzeczy. Choć, żeby nie było zbyt poważnie – równie dobrze może się okazać, że Twój mózg po prostu za dużo myślał o National Geographic i węże przypomniały mu, że trzeba umyć zęby.

Pytania z tyłu sali

Co konkretnie zrobisz, żeby zamiast uciekać przed „wężami” codzienności zacząć je rozpoznawać i rozbrajać? Ile jeszcze razy pozwolisz sobie na odwracanie wzroku, zanim zaczniesz naprawdę pilnować, gdzie grasuje Twój własny „wąż” w życiu? Jeśli ten atak to znak, że coś Cię blokuje, to jaki jest Twój pierwszy, malutki krok – kto lub co w realu może Ci w tym pomóc? I przede wszystkim – co musi się wydarzyć, żebyś przestał/a bagatelizować te momenty, które Twój sen wyłapuje i krzyczy do Ciebie w nocy?

Tyle ode mnie. Daj znać, czy ta rozkmina ma dla Ciebie jakiś sens.