Uwięzienie przez olbrzymiego węża

Sen, w którym czujesz się opleciona przez ogromnego węża i leżysz nieruchomo, to jakby Twoje ciało i umysł utkwiły w czymś, co jednocześnie zadziwia i paraliżuje. Ta niesamowita siła, która cię ogarnia, wywołuje strach i bezsilność – taka scena, gdzie jesteś równocześnie ofiarą i świadkiem własnej bezradności.

Rozkładamy ten sen na części pierwsze

Wąż – symbol jednocześnie przerażający i fascynujący w kulturach całego świata – często oznacza przemianę, związaną z energią życia, seksualnością, albo ukrytą siłę podświadomości. Jung widział w wężu archetyp siły, która może oczyszczać i niszczyć, a senniki ludowe często ostrzegają przed zagrożeniem lub ukrytymi wrogami. Niesamowite jest to, że zarówno mędrcy Wschodu, jak i zachodni psychologowie, podkreślają, że ten symbol niesie ze sobą zaproszenie do konfrontacji z tym, czego zwykle nie chcemy widzieć.

Bezruch – to stan zawieszenia, który dobrze znamy z momentów, gdy życie wymyka się spod kontroli lub gdy lęk zamraża nasze działania. Psychologia powie, że to może być reakcja na stres, a wężowa „pętla” to metafora sytuacji, w której czujesz, że coś Cię dławi, nie pozwala się rozwinąć ani uciec.

Leżenie – pozycja uległości, ale też otwarcia na coś, czego nie da się oszukać. Być może na jawie tłumisz emocje, które o dziwo przyjmujesz dopiero pod osłoną nocy.

Możliwe scenariusze

Ten sen może być sygnałem, że kłębią się w Tobie silne emocje lub sytuacje, z którymi czujesz się przytłoczona, nie mogąc się uwolnić. Wąż trzyma Cię w uścisku – to może być Twój własny lęk, presja z zewnątrz, albo konflikt, który dusisz pod powierzchnią. Bezruch świadczy o tym, że być może boisz się podjąć decyzję lub ruszyć do przodu, dlatego mózg pokazuje Ci wizję, która zmusza do zatrzymania się i refleksji. Choć równocześnie warto pamiętać, że czasem mózg to po prostu dziwny kumpel, który po zjedzeniu podejrzanej potrawy płata figle – a wąż to efekt uboczny zbyt ciężkiego dnia albo horroru oglądanego przed snem.

Pytania z tyłu sali

Co konkretnie powstrzymuje Cię przed wykonaniem pierwszego ruchu wobec tego problemu, który Cię oplata? Jak wyglądałby minimalny krok, który mogłabyś zrobić jutro, by chociaż nieco rozluźnić ten uścisk? Co musi się stać, żebyś przestała być biernym obserwatorem i zaczęła działać, nawet jeśli to oznacza początkowy dyskomfort? Ile jeszcze pozwolisz lękowi, żeby rządził Twoimi ruchami, a ile jesteś w stanie przejąć kontrolę, choć po kawałku? Jeśli ten wąż to symbol tłumionych emocji i trosk, to czy dasz sobie pozwolenie na ich bezpieczne ujawnienie i rozmowę?

Tyle ode mnie. Daj znać, czy ta rozkmina ma dla Ciebie jakiś sens.