Potwory z zębami w koszmarze

No to mamy klasyczny wieczór z potworami – nie te z horrorów, ale te z zębami, które przypominają bardziej stomatologiczny koszmar niż epicką walkę dobra ze złem. Krótko mówiąc: sen o “potworach z zębami” to jak wejść do kuchni w nocy i natknąć się na szefa kuchni z piłą do pizzy, który akurat nie jest w nastroju do rozmowy.

Rozkładamy ten sen na części pierwsze

Pierwszy symbol: potwory. W psychologii, zwłaszcza w ujęciu Junga, potwory mogą reprezentować te części naszej psychiki, które najbardziej staramy się ukryć – czyli, mówiąc kolokwialnie, bałagan pod dywanem, którego nawet kot się boi. Są to często nasze lęki, nieuświadomione emocje albo napięcia, które ignorujemy na co dzień. Z kolei w sennikach ludowych potwory często to zapowiedź konfrontacji z problemami, których zwykle nie chcemy dostrzegać. Niesamowite, że i Jung, i babcie z sennika widzą w potworach tę samą, niechcianą prawdę!

Drugi symbol: zęby. No tu już mamy klasyk – Freud raczył mówić o zębach jako symbolu siły, mocy albo strachu przed utratą kontroli. Zęby to materia codziennych zmagań – przecież gryzienie to nie tylko jedzenie, ale i próba “ugryzienia” życia za rogi. Jednak filozofia Wschodu może spojrzeć na zęby jako na narzędzia harmoni, które, gdy są zdrowe, oznaczają równowagę, a uszkodzone – zaburzenia w relacji z samym sobą.

Co dostajemy, gdy połączymy potwora i zęby? Strach, który gryzie od środka.

Możliwe scenariusze

Główna interpretacja? Twój sen to wizualizacja tego, jak twoje lęki (potwory) są nie tylko straszne, ale też gryzące, czyli aktywne, czasem nawet agresywne w wyrażaniu niezadowolenia czy stresu. Może to znak, że coś rozgryza cię od środka – na przykład obawy o pewne decyzje, sytuacje czy relacje, które nie dają Ci spokoju. To trochę jak gdy budzisz się z nieprzyjemnym kłuciem, tylko w wersji psychicznej. Choć, co nie mniej prawdopodobne, twój mózg po prostu próbował strawić tę pizzę z czosnkiem przed snem, a filmy o potworach postawiły kropkę nad „i”.

Pytania z tyłu sali

Co konkretnie połknąłeś ostatnio, że teraz budzisz się z tymi zębiskami na karku? Która część twojego życia jest tak gryząca i nie chce dać Ci wytchnienia? Co zrobisz, żeby chociaż raz skonfrontować się z tymi potworami na twojej podświadomości, zamiast tylko zakładać gumową szczoteczkę i udawać, że problem zniknie po myciu zębów? Ile jeszcze razy dasz się ugryźć przez własne lęki, zanim zaczniesz je tresować? Jeśli te potwory to twoje wewnętrzne demony, to jak wyglądałby mały krok w realu, żeby przestały gryźć? Może rozmowa, dziennik, albo po prostu inny film na dobranoc?

Tyle ode mnie. Daj znać, czy ta rozkmina ma dla Ciebie jakiś sens.